En toen hadden we de sleutel. En toen ging ik de volgende ochtend naar Ons Huis en stak de sleutel in Onze Voordeur en leegde Onze Brievenbus. En toen klikte ik de hoofdschakelaar omhoog. En toen deden de lampen het. En toen deed ik Onze Luiken naar de straat open. En toen zag ik dat in de eetkamer de piano nog stond en in de keuken het tafeltje, wat stoeltjes en de kast. En toen zag ik dat er in veertig jaar heel veel spijkertjes in de muren waren getikt. En dat overal en nergens dingen en dingetjes hingen. En stickers. Ontelbare stickers overal opgeplakt. En toen deed ik de hoofdwaterkraan open in het gat in de vloer van de eetkamer. En toen deed ik in de keuken de kraan open en leek de waterdruk best laag. En toen ik niet kon ontdekken waarom dat zo was, ging ik even later naar de eerste verdieping. En toen hoorde ik in het trapgat opeens het geluid van lopend water. En toen dacht ik dat het uit de kamer met het wc-hokje was. En toen ik daar kwam, zag ik dat het niet in de wastafel of wc liep, maar voor de haard uit het plafond kletterde. En toen rende ik nog een trap op. En toen ontdekte ik dat in de badkamer op de tweede verdieping de wasmachine was weggehaald, maar de kraan nog volledig open stond. En toen ontdekte ik dat de kraan muurvast zat en niet dicht ging. En toen rende ik al tierend weer helemaal naar beneden om de hoofdkraan dicht te doen. En toen was alles nat. En toen ik weer op adem was gekomen, bedacht ik me: zo, dat hebben we dan maar gehad….
Het eerste ‘rampje’ kun je maar beter gehad hebben. En zeg nou zelf; het had veel erger kunnen zijn, bijvoorbeeld kapotgevroren leidingen. Dit was een kwestie van dichtdraaien. Dat lukte me alleen écht niet, dus ik naar Haxel – de Praxis van Saint Mihiel en wijde omgeving – en een dop gekocht om erop te schroeven. Beetje teflon ertussen. Opgelost. Al die nattigheid droogmaken, dat was dan weer minder, al hielpen de achtergebleven emmers en dweilen daar prima bij. In de badkamer was het water langs de schoorsteen en door de plafonds de lagere verdiepingen opgestroomd. Om tenslotte in de keuken naast het houtfornuis uit het plafond te druppelen.
Toen ik later Robin belde met het verhaal, vroeg hij waarom ik niet bij het eerste watergeluid meteen terug ben gerend naar de hoofdkraan. Heel simpel: omdat wij in ons huis ook vaak het water afsluiten en dan de kranen open zetten. Dus dan is het een kwestie van dichtdraaien. Dat dit water niet in een wastafel, toilet, bidet of bad werd opgevangen, realiseerde ik me pas toen ik het uit het plafond zag komen.
Ach, het is inmiddels een komisch filmpje in mijn hoofd. Ik zie mezelf eerst een tijdje aan de keukenkraan draaien en treuzelen – onwetend van de opbouwende waterchaos twee verdiepingen hoger – voel wat onrust opkomen als ik in het trappenhuis het water hoor lopen, die flink opbouwt als ik het water uit het plafond zie gutsen op de eerste verdieping, en uiteindelijk de paniek die toeslaat als ik de wasmachinekraan op de tweede verdieping met geen mogelijkheid dicht krijg. Om vervolgens het record naar beneden rennen en de hoofdwaterkraan dichtdraaien met glans te verbreken. Leuk hoor, zo’n smal, hoog huis.
Le Coeur des Tanneurs 