Jaaaah, we hebben ze: de sleutels! Maandag 7 februari was het zover. Om 5 uur weer bij de notaris aanschuiven met de drie zussen en broer. Nu in een andere kamer, met de notaris aan een bureau achter een plastic scherm. En een grote monitor op standaard, zodat iedereen alles goed kon volgen. Ze constateerde dat wij geen gebruik hadden gemaakt van onze tien dagen bedenktijd om de koop te annuleren. En vervolgens kwamen alle papieren digitaal nog een keer voorbij en werd gevraagd of we akkoord zijn. Robin was er vanuit Nederland alleen via mijn mobiel bij, maar we konden overal ‘oui oui’ op zeggen. Dat leverde steeds een nieuw groen vinkje in de kantlijn op het scherm. En eindelijk, na het allerlaatste vinkje was het dan helemaal echt, klaar, definitief, onomkeerbaar, akkoord. De koop afgerond. Ik kreeg een bosje sleutels aan een stoffen hartje overhandigd. Gemaakt door moeder Arlette.
Toch een speciaal moment, want je geeft als erfgenaam het huis van je moeder met alle verhalen, herinneringen en emoties van de afgelopen 40 jaar over in handen van vreemden. En dan ook nog buitenlanders. Gelukkig is de familie blij dat wij het gekocht hebben; dat we zo gecharmeerd zijn van het huis en zijn geschiedenis doet ze duidelijk goed.
Om de overdracht te vieren, ben ik met de zussen – broerburgemeester was te druk natuurlijk – in het café in het centrum wat gaan drinken. Gezellig in de ook op maandag door plaatselijke bewoners druk bezochte Brasserie le Cigne. Daarna met de jongste dochter naar het huis om de meterstanden op te nemen. Voor het eerst mag ik de voordeur open doen… Op mijn vraag welke sleutel, was haar antwoord even simpel als logisch: maakt niet uit, ze zijn allemaal hetzelfde. Aan het hartje hingen alle exemplaren van de kinderen die in het huis van hun moeder konden. De sleutels van de brievenbus hangen aan het haakje in de gang en die van de achterdeur zit in het slot. Onze voordeur, onze brievenbus en onze achterdeur. Het kan beginnen.
Le Coeur des Tanneurs 