Een paar minuten voor elf uur parkeert Robin de auto voor het villa Kakelbont-achtige pand met puntdak en art nouveau details. Ooit woonde hier een rijke ondernemersfamilie, nu is het een notariskantoor. Het goudkleurige schild van de notaris glimt in de motregen aan de gevel. Vandaag gaan we het compromis de vente (‘voorlopig koopcontract’) tekenen. Uit de auto voor ons stapt een man in keurige lange jas en zwarte shawl. We herkennen hem van een foto; een zoon van de overleden laatste bewoonster. Net als drie van zijn zussen komt hij zelf tekenen. De andere zes erfgenamen hebben hun jongste zus daarvoor gemachtigd. Gelukkig.
De broer is de burgemeester van Ligny-en-Barrois, een stadje iets zuidelijker in de Meuse en even groot als Saint Mihiel. Dat had zijn zusje ons al verteld. En zo gedraagt hij zich ook. Neemt bij binnenkomst in de zaal direct de leiding door aan het hoofd van de grote vergadertafel te gaan zitten. De notaris moet al haar spullen en beeldscherm herschikken naar de zijkant. Hij legt zijn drie zussen bij ieder te bespreken punt omstandig uit hoe het allemaal werkt. Zij kennen hem langer dan vandaag. Alledrie reageren ze op hun eigen manier, maar non-verbaal met dezelfde ondertoon laat maar lullen, dan stopt het vanzelf. Het rappe Frans maakt het net een humoristische film – het is bijna jammer dat niet álle broers en zussen aanwezig zijn.
Dan verlegt broer zijn focus naar de notaris; of zij wel precies weet hoe het ook zou kunnen; in Ligny doen ze sommige dingen toch anders. Beter. Uiteraard. Wij houden ons er zoveel mogelijk buiten, maar de wegdraaiende ogen en blikken van verstandhouding tussen de zussen en naar ons, zijn onmiskenbaar. Dan begint het officiële ondertekeningsritueel. Iedere pagina van de akte (31, niet 30 wijst broer de notaris terecht en wijzigt het handmatig in de akte) moet door iedereen geparafeerd worden, ik moet ergens nog een artikel overschrijven, en daarna gaan we verder met het paraferen van de asbest, loodverf, elektriciteit en gas-rapportages over het huis, de facturen van cv-installatie etc, verklaringen over al dan niet bestaand gevaar voor aardbevingen, overstromingen, geluidsoverlast, radongas et cetera. Een enorm pakket gaat blaadje voor blaadje de tafel rond. Broer legt uit wat het allemaal is en waarom onzinnig. Of niet. En natuurlijk blijkt de notaris bij het controleren een bladzij te missen. Na wat zoekwerk duikt hij op tussen de conceptakte van een zus.
Dan legt de notaris de vervolgstappen uit. Eerst ontvangen wij per aangetekende post een kopie van het pakket. Nee, nu meenemen kan niet. Na tekenen voor ontvangst gaan de verplichte tien dagen bedenktijd in voor de koper, en daarna kan de gemeente nog een voorkeursrecht uitspreken om het pand te kopen; het ligt in de beschermde binnenstad. En vervolgens moet er nog een ambtenaar langskomen om te beoordelen of, en zo ja wat het behouden waard is. Bijvoorbeeld een schouw, trappenhuis, of ander detail. Geen probleem, dat is precies wat wij ook willen. Maar het kost allemaal extra tijd. De definitieve (sleutel)overdracht staat gepland op 31 januari 2022. We vragen de notaris of dat niet eerder kan. Eh nee, helaas niet. Broer onderbreekt haar en zegt met gewichtig gezicht ‘Ik bel wel met de burgemeester‘. Als hij dat doet, zou de overdracht rond half januari kunnen. Dat zou mooi zijn. Toch fijn, zo’n broer in de familie.
Le Coeur des Tanneurs 