Dat de spanning stijgt, kun je wel zeggen. Bij mij althans. We hebben bericht van de notaris, mét een datum en tijd om nog voor de kerst de compromis de vente te komen tekenen. De akte zat bij de e-mail en hebben we van voor naar achteren gespeld. Het onderzoeksrapport dat erbij hoort hebben we ontvangen van de verkopende jongste dochter. Zoals gezegd is het geen bouwkundig onderzoek, dus bijvoorbeeld dat het dak en de muren beneden aandacht verdienen, staat er niet in. Wel is er een energielabel aan het huis gehangen: E (geen F of G, dat scheelt weer). Geen grote onaangename verrassingen. De elektriciteit moet aangepakt worden, ja dûh. Gelukkig geen asbest aangetroffen. De cv-installatie is uit 2017, dus nog prima. De remise – schuur – is ook meegenomen in het rapport. Enige onverwachte is dat er loodhoudende verf op een aantal paneeldeuren en plinten is aangetroffen in het huis; er zit loodwit op. Dat is op te lossen.
Vandaag einde dag hadden Robin en ik met de jongste erfgename weer in het huis afgesproken. Je moet vooraf controleren of alles in de afgesproken/te verwachten staat is. En daarbij is ‘leeg opleveren’ vaak het grootste struikelblok in Frankrijk. Voor ons niet, want we hadden al gezegd dat wat de familie niet wil hebben, mag blijven staan. Als de traplift maar weggehaald is. Dus was het best spannend om te zien of er iets in het huis is achtergebleven nadat alle 9 kinderen en hun familie zijn rondgegaan.
Eerst pakte ik de rolmaat om eindelijk te meten hoe breed, eh smal, het huis nou precies is. En inderdaad, op het breedste punt kom je echt niet verder dan 3,30 meter. De keuken en eetkamer beneden zijn net 2.30m breed, want daar loopt over de volle lengte de gang naast, hooguit 90cm breed en 12 meter lang. Omdat het trappenhuis naar boven in het midden van het huis is gemaakt, en haaks op de zijmuur staat, zijn drie kamers boven wel de volle 3,30 meter breed. Toch handig als je om een bed heen wilt lopen. De badkamer en logeerkamertje zijn dus hooguit 1,50 breed. Hoe dan ook; smal is het echt wel. Schattig smal noemen we dat.
Overal hangen lampen, in de keuken staat een grote kast, een formica tafeltje met drie stoeltjes en de oude houten bak waar het stookhout voor het oude fornuis in bewaard werd. Die cuisini`ere staat er ook (helaas geen pronkstuk), maar of hij nog werkt, is de vraag zei de dochter. Op de verdieping een heel oude twijfelaar-bedombouw en een kast met spiegeldeuren, en in de salon twee lage fauteuils en spiegel. Het slaapkamerameublement in de hoofdslaapkamer op de tweede verdieping is niet heel bijzonder, vooral praktisch. In het kleine kamertje staat nog een kast. Opbergruimte voldoende voor de eerste periode.
In de schuur bij het binnenplaatsje staat nog een heel oude cuisini`ere – ‘die is van onze grootmoeder Du Nord geweest’. Verder een antieke koelkast en een soort minifornuisje met oventje. Plus natuurlijk de luiken van de eerste verdieping aan de voorkant en wat kleine dingetjes. Dat gaan we later beter bekijken.
De piano staat er nu nog. Die wordt later weggehaald, vertelde ze. En ze gaf aan dat ze wilde opruimen, stofzuigen en het netjes achterlaten en zo. Voor ons hoeft dat niet; als je het hier en daar loshangende behang eraf trekt, is dat effect meteen weg. Wel grappig: de omtrek van een aantal oude kasten zie je op de muur – er was omheen behangen. Morgen de voorlopig belangrijkste dag: met vier van de erfgenamen aantreden bij de notaris en het compromis de vente tekenen.
(kleine update op vorig bericht: Mijn fiat 500 heeft inmiddels twee gloednieuwe banden. Kostte een paar dagen – en duiten – extra, want ze moesten speciaal besteld worden. Ze zijn een maat groter zijn normaal voor zo’n klein autootje. Gelukkig had ik met het leenautootje genoeg boodschappen gehaald om de dagen tot Robin kwam te overbruggen.)
Le Coeur des Tanneurs 