Op internet snuffelen werkt al snel verslavend en is één grote les Er-Doorheen-Kijken. Zoiets als een Franse variant van het Nederlandse instagramaccount #ziedepotentie. Maar dan een poepie uitdagender. Heel anders dan wij in Nederland met ons gelikte Funda gewend zijn. Een bonte verzameling van lokale en regionale notariswebsites, Leboncoin (marktplaats) en andere immobilier-verzamelsites. Gelukkig kennen we de streek al jaren, dat helpt bij de schifting.
Fransen bieden huizen op internet ook in woord en beeld totaal anders aan dan in Nederland. Ze worden regelmatig aangeboden op verschillende sites, met verschillende foto’s en voor verschillende prijzen. Vaak met maar 2 of 3 foto’s, zonder de binnenkant – of zonder buitenkant – onscherp, met open keukenkastjes, onopgemaakte bedden, luiken dicht, een strijkplank vol rotzooi midden in beeld. Hieronder een bloemlezing van het verrassende badkameraanbod (en een lugubere stoel).
Het adres ontbreekt eigenlijk altijd. Iets met privacy? Soms klopt zelfs de plaatsnaam niet. Het maakt zoeken uitdagend en ik ben inmiddels een speurspecialist op GoogleMaps en de website van het Franse kadaster. En in het herkennen van verschillende aanbiedingen als één huis. Gelukkig zijn de dorpen en stadjes niet zo groot, en vind je het vaak alsnog. Aan de andere kant is er de frustratie als streetview weer nét ophoudt bij het begin van de straat die je in wilt…
Honderden panden heb ik bekeken en tientallen verder uitgeplozen. GoogleTranslate helpt de teksten beter te kunnen begrijpen. Als je de typische Franse huizen uit de streek kent. En weet wat een buanderie, court, cave of flamande is en hoe zoiets eruit ziet. Het wensenlijstje volgroeide langzaam. Veel/weinig ruimte, wel/geen bijgebouwen, wel/geen tuin of veel grond, in een dorp of stad, groot of juist klein. Uiteindelijk blijft een stapeltje eisen over: een authentiek pand, in de buurt van voorzieningen, zeker geen bouwval, geen grote tuin (want die hebben we al en kost veel tijd en energie), wel iets waar je buitenlucht kunt opsnuiven en het moet absoluut iets extra’s of unieks hebben voor Nederlanders. O ja, en betaalbaar. Heel betaalbaar. Dat beperkt de zoektocht aanmerkelijk, maar het zou moeten kunnen.
De kinderen zijn volwassen en we maken vaker uitstapjes met z’n tweetjes. Zo ontdekten we eigenlijk afgelopen zomer pas de prachtige middeleeuwse wijk van Saint Mihiel; de Bourg. Het alleroudste deel van de stad, ontstaan bij een klooster dat al in 709 is gesticht bij de Maas. Op een pleintje was afgelopen juli en augustus af en toe een buurtmarktje. De bakker, café en restaurantje bij de hand. Karakteristieke (heren)huizen en andere middeleeuwse panden. De reden waarom Saint Mihiel de eeuwenoude bijnaam het kleine Florence van de Lorraine heeft: de oranjerode daken van de straatjes tegen de helling. Waar wevers, leerlooiers en slagers in de 13de eeuw al hun eigen gildes en straten hadden. We liepen er rond en zagen behoorlijk wat huizen à vendre, te koop. De interesse was gewekt en werd steeds groter. Maandenlang verslond ik huizenadvertenties op alle verschillende websites. Tot ik beet had…
Mijn handen jeuken en ik ben nu al begonnen met deze site en schrijven omdat ik het op papier móet zetten om mijn hoofd een beetje leger te krijgen.
Le Coeur des Tanneurs 